Educational Studies

រដ្ឋាភិបាលគួររៀនសូត្របទពិសោធនៃការបណ្តេញចេញ

លោកនិពន្ធនាយកជាទីគោរពរាប់អាន! តាម ការពិនិត្យសង្កេតរបស់ខ្ញុំ មានប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយជាតិ និងអន្តរជាតិជាច្រើន បានចុះផ្សាយយ៉ាងព្រោងព្រាត ស្ទើរតែពេញសប្តាហ៍ទីមួយ នៃខែមករានេះ អំពីហេតុការណ៍នៃការបណ្តេញចេញដោយបង្ខំ និងអំពើហិង្សា រវាងអាជ្ញាធរមានសមត្ថកិច្ចកម្ពុជា និងអតីតប្រជាពលរដ្ឋរស់នៅប្លុកបុរីកីឡា។ ជាពិសេសសារព័ត៌មានភ្នំពេញបុស្តិ៍ ច្បាប់ចេញផ្សាយថ្ងៃទី ៥ ខែ មករា ឆ្នាំ ២០១២ ក្រោមចំណងជើងថា ( អ្នកបុរីកីឡា ២០០ គ្រួសារត្រូវបានជម្លៀសទៅទីតាំងថ្មី ខណៈអ្នកខ្លះទៀតនាំចូលតុលាការ) និងច្បាប់ចេញផ្សាយថ្ងៃទី ៦ ខែ មករា ឆ្នាំ ២០១២ ក្រោមចំណងជើងថា (អ្នកបុរីកីឡា សុំអន្តរាគមន៍ពីទូតមហាអំណាច)។ ក្រោយពីបានអានអត្ថបទទាំង ពីនេះហើយ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍អាណិតអាសូរជាពន់ពេក ដល់ប្រជាពលរដ្ឋដែលរងគ្រោះទាំងអស់ រួមទាំងអ្នករងរបួស និងអ្នកដែលត្រូវបានតុលាការកាត់ទោស ជាពិសេស នោះ គឺក្រុមកុមារា-កុមារី។ ជាការកត់សម្គាល់របស់ខ្ញុំក្រោយហេតុការណ៍នេះ ខ្ញុំមានទស្សនប្រហាក់ប្រហែលនឹងបញ្ញ

GLOBAL:Higher education challenges post-2015 – UNESCO

By Sam Rany

ការពិនិត្យមើលផលអាក្រក់កើតចេញពីវប្បធម៌ប៉ែងជើង ឬក្ដិចត្រួយគ្នា

By Sam Rany

ការពិនិត្យមើលផលអាក្រក់កើតចេញពីវប្បធម៌ប៉ែងជើង ឬក្ដិចត្រួយគ្នា ដោយ កែវពេជ្រ មេត្តា 2011-11-03 ទម្លាប់នៃការប្រកួតប្រជែងគ្នា ឬការច្រណែននិន្ទាគ្នា បានបង្កើតទៅជាវប្បធម៌មួយដែលគេនិយមហៅថា វប្បធម៌ប៉ែងជើងជាន់ពន្លិច ឬវប្បធម៌ក្ដិចត្រួយគ្នា។ ទម្លាប់នេះមានន័យថា ភាគីម្ខាងធ្វើយ៉ាងណាឲ្យអ្នកដទៃដែលខ្លួនមិនចូលចិត្តលូតទៅមុខ មិនរួច ឬឈានដល់ក្ដីវិនាសអន្តរាយ ដោយប្រការផ្សេងៗជាដើម។ ប្រសិន បើសង្គមណាមួយមានមនុស្សចេះតែក្ដិចត្រួយគ្នាមិនឲ្យចម្រើន លូតលាស់ តើសង្គមនោះនឹងទទួលរងនូវវិបត្តិទុក្ខទោសយ៉ាងណាខ្លះ? ហើយថា តើគេត្រូវដោះស្រាយតាមវិធីណាដើម្បីជួយសង្គមរបស់គេឲ្យរួចផុតពី វប្បធម៌ក្ដិចត្រួយគ្នានេះ? អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រនយោបាយ និងវប្បធម៌ ព្រមទាំងអ្នកកាន់សាសនា បានបញ្ជាក់ថា មនុស្សមួយចំនួនក្នុងពិភពលោកសព្វថ្ងៃនេះ ពិសេសនៅក្នុងប្រទេសកំពុងអភិវឌ្ឍន៍ បាននាំគ្នាបង្កើតនូវ «វប្បធម៌ប៉ែងជើងគ្នា» ឬគេហៅមួយបែបទៀតថា «វប្បធម៌ក្ដិចត្រួយគ្នា»។ វប្បធម៌នេះបានជះឥទ្ធិ